Propositional temporalism is the view that there are temporary propositions: propositions that are true, but not always true. Factual futurism is the view that there are futurist facts: facts that obtain, but that will at some point not obtain. Most A-theoretic views in the philosophy of time are committed both to propositional temporalism and to factual futurism. Mark Richard, Jeffrey King and others have argued that temporary propositions are not fit to be the contents of propositional attitudes, or to (...) be the semantic values of natural language utterances. But these discussions have overlooked another role that the A-theorist’s posits struggle to play: the role of facts in explaining other facts. Focusing on the case of action explanation by reasons, this paper presents the challenge that explanation poses for factual futurism. It then brings that challenge to bear against propositional temporalism and the A-theory more generally. My argument saddles the factual futurist with surprising commitments concerning reasons, facts and explanation. The futurist might accept those commitments and pay the price. The alternative – which I prefer – is to reject factual futurism, and with it the A-theory. (shrink)

Bioethicists often present ‘saving lives’ as a goal distinct from, and competing with, that of extending lives by as much as possible. I argue that this usage of the term is misleading, and provides unwarranted rhetorical support for neglecting the magnitudes of the harms and benefits at stake in medical allocation decisions, often to the detriment of the young. Equal concern for all persons requires weighting equal interests equally, but not all individuals have an equal interest in ‘life-saving’ treatment.

In 1949, the Department of Philosophy at the University of Manchester organized a symposium “Mind and Machine” with Michael Polanyi, the mathematicians Alan Turing and Max Newman, the neurologists Geoff rey Jeff erson and J. Z. Young, and others as participants. Th is event is known among Turing scholars, because it laid the seed for Turing’s famous paper on “Computing Machinery and Intelligence”, but it is scarcely documented. Here, the transcript of this event, together with Polanyi’s original statement and (...) his notes taken at a lecture by Jeff erson, are edited and commented for the fi rst time. Th e originals are in the Regenstein Library of the University of Chicago. Th e introduction highlights elements of the debate that included neurophysiology, mathematics, the mind-body-machine problem, and consciousness and shows that Turing’s approach, as documented here, does not lend itself to reductionism. (shrink)

Richard Dawkins has argued on several occasions that bringing up your child religiously is a form of child abuse. According to Dawkins, teaching children about religion is fine (it helps them to understand cultural references, for instance), but indoctrinating children – by which Dawkins means any form of education that teaches religious beliefs as facts – is morally wrong and harmful. Dawkins is not alone: the American theoretical physicist Lawrence Krauss, for instance, recently argued that teaching Young Earth (...) Creationism (henceforth YEC) is a form of child abuse. Here, I want to focus on the role of parents in instilling religious beliefs in their children, especially beliefs that are incompatible with science, such as YEC. Instead of using the rather laden term “child abuse,” I want to tease apart two questions: Are YEC parents harming their children, and is what they do morally wrong? (shrink)

Richard Shusterman suggested that Maurice Merleau-Ponty neglected “‘lived somaesthetic reflection,’ that is, concrete but representational and reflective body consciousness.” While unsure about this assessment of Merleau-Ponty, lived somaesthetic reflection, or what the late Sam Mallin called “body phenomenology”—understood as a meditation on the body reflecting on both itself and the world—is my starting point. Another is John Dewey’s bodily theory of perception, augmented somewhat by Merleau-Ponty. -/- With these starting points, I spent roughly 20 hours with St. Benedict Restores (...) Life to a Young Monk (c. 1360), a work of tempera and gold leaf on panel, by Giovanni Del Biondo, active in Italy from 1356 to 1398, on display in the Art Gallery of Ontario’s permanent collection. Following Dewey’s suggestion that “[t]he eye ... is only the channel through which a total response takes place,” meaning that motor, emotional, intellectual and non-visual perceptual capacities become active when we encounter paintings, I describe how the work engaged a range of bodily modalities; and how reflecting on these, in turn, supplied phenomenal articulations of life negating, preserving and enhancing forces important in the culture that produced it, and famously discussed by Friedrich Nietzsche. By virtue of the approach adopted, I also demonstrate Dewey’s belief that intimate engagement with art entails a total coordination of one’s capacities around the artwork, while simultaneously reinforcing Merleau-Ponty’s ideas about perception and how we can find phenomenal articulations of concepts such as the Nietzschean ones just mentioned. While focusing on Del Biondo’s painting, my main purpose is to engage in body phenomenology practices, and to show, in the words of Shusterman, how “[w]e might sharpen our appreciation of art through more attention to our somaesthetic feelings involved in perceiving art” and indeed the world. (shrink)

These essays are about education, learning, rational inquiry, philosophy, science studies, problem solving, academic inquiry, global problems, wisdom and, above all, the urgent need for an academic revolution. Despite this range and diversity of topics, there is a common underlying theme. Education ought to be devoted, much more than it is, to the exploration real-life, open problems; it ought not to be restricted to learning up solutions to already solved problems - especially if nothing is said about the problems that (...) provoked the solutions in the first place. There should be much more emphasis on learning how to engage in cooperatively rational exploration of problems: even five year olds could begin to learn how to do this. A central task of philosophy ought to be to keep alive awareness of our unsolved fundamental problems - especially our most fundamental problem of all, encompassing all others: How can our human world - and the world of sentient life more generally - imbued with the experiential, consciousness, free will, meaning and value, exist and best flourish embedded as it is in the physical universe? This is both our fundamental intellectual problem and our fundamental problem of living. As far as the latter is concerned, we are at present heading towards disaster - as our immense, unsolved global problems tell us: population growth, destruction of natural habitats and rapid extinction of species, vast inequalities of wealth and power around the world, pollution of earth, sea and air, our proclivity for war, and above all global warming. If we are to resolve our conflicts and global problems more intelligently, effectively and humanely than we have managed to do so far, then we have to learn how to do it. That, in turn, requires that our institutions of learning, our universities and schools, are rationally designed and devoted to the task. At present they are not. That is the crisis behind all the others. From the past we have inherited the idea that the basic intellectual aim of inquiry ought to be to acquire knowledge. First, knowledge is to be acquired; then, secondarily, it can be applied to help solve social problems. But this is dangerously and damagingly irrational, and it is this irrationality that is, in part, responsible for the genesis of our current global problems, and our current incapacity to solve them. As a matter of supreme urgency, we need to transform academia so that it becomes rationally devoted to helping humanity learn how to make progress towards as good and wise a world as possible. This would involve putting problems of living - including global problems - at the heart of academia, problems of knowledge and technological know-how emerging out of, and feeding back into, the central task to help people tackle problems of living in increasingly cooperatively rational ways. Almost every department and aspect of academia needs to change. We need a new kind of academic inquiry devoted, not just to knowledge, but rather to wisdom - wisdom being the capacity to realize what is of value in life for oneself and others, wisdom including knowledge and technological know-how, but much else besides. So, this is what these essays seek to provoke: a concerted effort to transform our institutions of learning so that they become rationally and effectively devoted to helping us learn how to create a wiser world. With these essays before me, I can see that there is one crucial element of learning about which they say nothing - or nothing explicit. The vital role of play in learning. All mammals - or at any rate almost all mammals - learn by means of play. Cats, tigers, foxes and other predators learn to hunt by means of endless mock fights when kittens and cubs. Deer, sheep and antelope learn to escape by means of playful leaps and bounds when young. We are mammals too. Almost certainly, we learnt how to be adult human beings by means of play during the millions of years we evolved into homo sapiens living in hunting and gathering tribes. Children today, out of school, learn by means of play. Learning by means of play is almost certainly fundamental to our makeup. Education needs to exploit it. Schools and universities need to become places of play. Successful problem solving is often likely to be playful in character. The youthful Einstein called doing physics "getting up to mischief". But our most serious problems of living are so grim, so imbued with suffering, wasted lives and unnecessary death that the idea of approaching them in a playful spirit seems sacrilegious. We need to keep alive tackling of intellectual problems so that playful capacities can be exercised - if for no other reason (and other reasons there are, of course, aplenty). There are two really worthy impulses behind all rational inquiry: delight and compassion. (shrink)

The birth of a new science is long, drawn out, and often fairly messy. Comparative psychology has its roots in Darwin’s Descent of Man, was fertilized in academic psychology departments, and has branched across the universities into departments of biology, anthropology, primatology, zoology, and philosophy. Both the insights and the failings of comparative psychology are making their way into contemporary discussions of artificial intelligence and machine learning (Chollett 2019; Lapuschkin et al. 2019; Watson 2019). It is the right time to (...) turn a philosophical lens onto the methodologies of comparative psychology. That is the aim of this Element. -/- Comparative psychology is the umbrella covering the different ways scientists study animal mind and behavior. Comparative psychologists study animal behavior and mentality, including the mechanisms and inner states that allow crows to form hooks, vervet monkeys to give warnings, crabs to make trade-off decisions, and humans to use language. While focus is on the similarities and differences between different species, capacities are often studied in terms of their evolutionary history, development, and current ecological or cultural context. What this entails is that comparative psychologists have a range of different kinds of training, different areas of expertise, and different research questions. One comparative cognition researcher compares children and dogs on causal reasoning abilities (Daphna Buchsbaum), another looks at memory in corvids (Nicola Clayton). An animal behaviorist examines raccoon territories in a city (Suzanne MacDonald). One anthropologist looks at war in wild chimpanzees (John Mitani), another looks at how innovations are adopted in capu- chin monkeys (Susan Perry). One ethologist looks at play in wolves (Marc Bekoff), and another looks at deception in birds (Carolyn Ristau). One biologist looks at male alliances in dolphins (Richard Connor), and another examines economic game performance in apes and monkeys (Sarah Brosnan). An animal welfare scientist studies the effect of enrichment on mink (Georgia Mason). A learning theorist looks at gambling in pigeons (Thomas Zentall). A zoologist studies social learning in bees (Lars Chittka). It is not easy to guess in which department you’ll find a comparative psychologist. -/- This Element aims to examine the methods of comparative psychology, which remains especially concerned about how to study animal minds and behavior without falling prey to fuzzy thinking. Animals can be cute, so humans are often intrinsically drawn to them; and this love of animals is sometimes taken to be at odds with being a careful scientist. The methods of comparative psychology reflect this worry with their special emphases on avoiding bias and on avoiding developing warm relationships with animal subjects. The first two sections analyze three textbooks to examine what young scientists are taught. Section 1 investigates three methodological principles students are taught to follow: Anti-anthropomorphism, Morgan’s Canon, and Anti-anthropocentrism. I argue that the first two principles should be discarded, and that developing relationships with animals should no longer be discouraged, as relationships promote understanding. Building on this critique, in Section 2 I challenge the common prohibition against including animal consciousness in comparative psychology by arguing that it does not harm the science, but promotes it. Setting aside the special prohibitions for comparative psychology, in Section 3 I examine how the quest for objectivity in comparative psychology introduces its own bias and argue that the different disciplines of comparative psychology will introduce different biases; the best scientists can do is identify the sources of bias. The quest to eliminate all bias is a misguided one. Section 4 applies these issues to recent debates in ape cognition research between scientists who work in the field and those who work in the lab, and suggests best practices for integrating knowledge from both sources. -/- I have had the opportunity to work with a number of comparative psychologists in a variety of contexts, including a stint at Lou Herman’s dolphin communication lab in the 1990s, collaborative studies with Peter Verbeek on the child’s theory of mind at the University of Minnesota’s Institute for Child Development, conducting research on orangutan pantomime communication with Anne Russon at her field sites in Borneo, research on rat social learning with Noam Miller at Wilfrid Laurier University, and co-teaching a field course in dolphin communication with Kathleen Dudzinski. As a philosopher of science who has been in the field and in the lab, I have a perspective from which to compare the comparative psychologists. This Element is my attempt to synthesize almost thirty years of experience and thinking about how to study animal minds. (shrink)

Abstract: Folktale is universal. It is found in all parts of the world. One of the outstanding characteristics of folktale is the possession of trickster. Trickster has different name in the tales of different ethnic groups of the world. In Hausa, he is “ereke”, in Yoruba he is “ijapa”, in Ashanti (Ghana) he is “ananse”, in Trinidad, he is fox, in other parts of Europe, he is either rabbit, monkey or hare etc. A trickster is often something of a rogue. (...) He manages to extricate himself from intrigue and sometimes saves himself from dangerous situation by a display of mental ability. The trickster of the folktales of the Igbo people of Nigeria is tortoise ‘Mbe’. Tortoise is not an outstanding animal. In the case of gathering of animals, he would least be noticed. There are large, ferocious, and beautiful animals that would make the presence of tortoise unnoticed. But when it comes to folktales, tortoise is the smallest among the characters. He so much defeats other characters by his deceptions. His greatest weapon is lies. Most of Igbo folktales are moral tales. They teach moral, yet trickster plays prominent role in the tales of Igbo people. In other words trickster is used in the education of the young. The writer investigated to find reasons for such development through reading books and journals relating to the topic. She studied six Igbo folktales and also through oral interviews of some prominent Igbo people of ages ranging from 20-70 yrs of age. The writer found out amongst other things that Igbo world view on life is responsible to the use of tricksters in their education of the young. (shrink)

I begin by distinguishing four different versions of the argument from evil that start from four different moral premises that in various ways link the existence of God to the absence of suffering. The version of the argument from evil that I defend starts from the premise that if God exists, he would not allow excessive, unnecessary suffering. The argument continues by denying the consequent of this conditional to conclude that God does not exist. I defend the argument against Skeptical (...) Theists who say we are in no position to judge that there is excessive, unnecessary suffering by arguing that this defense has absurd consequences. It allows Young Earthers to construct a parallel argument that concludes that we are in no position to judge that God did not create the earth recently. In the last section I consider whether theists can turn the argument from evil on its head by arguing that God exists. I first criticize Alvin Plantinga’s theory of warrant that one might try to use to argue for God’s existence. I then criticize Richard Swinburne’s Bayesian argument to the same conclusion. I conclude that my version of the argument from evil is a strong argument against the existence of God and that several important responses to it do not defeat it. (shrink)

In their recent paper, “Epistemology for Beginners: Two to Five-Year-Old Children’s Representation of Falsity,” Olivier Mascaro and Olivier Morin study the ontogeny of a naïve understanding of truth in humans. Their paper is fascinating for several reasons, but most striking is their claim (given a rather optimistic reading of epistemology) that toddlers as young as two can, at times, recognize false from true assertions. Their Optimistic Epistemology Hypothesis holds that children seem to have an innate capacity to represent a (...) state of affairs truthfully. In the following paper, I investigate the problems this research poses for deflationist theories of truth. Richard Rorty and Huw Price hold that the best way to understand truth or “the truth” is to understand the necessary conditions required for assertoric practice. Both philosophers present unique and very different deflationary theories when it comes to construing truth. I argue that neither philosopher’s approach is successful because they focus on truth and fail to recognize truthfulness as a norm of assertoric practice. I show that truthfulness is the elusive third norm of claim-based discourse and is consistent with Mascaro and Morin’s findings. (shrink)

Το ερώτημα πώς μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και σύμφωνα με ποιες αρχές θα ήταν χρήσιμο να κατηγοριοποιηθούν είναι διττό και αφορά τόσο στην επιστήμη, όσο και την φιλοσοφία: στην πρώτη, εφόσον μέλημά της είναι η αναζήτηση συμπερασμάτων διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης και στην δεύτερη, εφόσον η αποσαφήνιση επιστημονικών εννοιών και ορισμών διευθετείται κυρίως φιλοσοφικά. Προϋπόθεση για μία τέτοια συσχέτιση είναι οι αρχές της επιστήμης να συμβαδίζουν προς τις αρχές της εμπειρίας και οι κατευθύνσεις της φιλοσοφίας (...) να μην αντίκειται προς τους όρους του επιστημονικού πειράματος: να προσφέρει δηλαδή, η φιλοσοφία, τους ορισμούς της πραγματικότητας, σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες που διέπουν αυτούς τους ορισμούς. Επιστήμη και φιλοσοφία οφείλουν να ενσωματώνουν και να γενικεύουν πληροφορίες κατά τρόπο ανάλογο προς τις προτάσεις και της εκφράσεις μιας φυσικής γλώσσας. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου τα συμπεράσματα της επιστήμης ξεπερνούν την δυνατότητα των αισθήσεων να ανατρέχουν σε προϋπάρχουσες εμπειρίες και να επιβεβαιώνονται διαμέσου αυτών, δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από το εάν η φιλοσοφία, μπορεί να συνεχίσει να στέκεται δίπλα στην εννοιολογική γνώση και να ταξινομεί με ακρίβεια τα αποτελέσματά της. Εξετάζοντας το σύνολο των σχέσεων μεταξύ αισθητικών και λογικών μορφών, στην μελέτη που ακολουθεί θα εξηγήσουμε γιατί η φιλοσοφία, διαμέσου μιας μεθοδολογίας που είναι αποτέλεσμα ιστορικής κληρονομιάς αλλά και κοινωνικής πρακτικής, όχι μόνον αφήνει χώρο, αλλά ενθαρρύνει την δημιουργία νέων συντακτικών σχέσεων με την επιστήμη, ανοίγοντας δρόμο για την αισθητική κατανόηση της επιστημονικής μέτρησης, αλλά και της ειδικής φύσης του μετρούμενου. Δεν ξέρω εάν υπάρχει μεγαλύτερο χάρισμα για τον άνθρωπο από την ικανότητα να εξισορροπεί τις λειτουργίες του νου του: τη λογική με το σκοπό και τη διασκεπτική ενέργεια με τη βούληση. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, καμία σκοπιμότητα δεν στερείται λογικών κρίσεων και αντίστροφα: κάθε λογική κρίση οδηγείται από πρακτικές σκοπιμότητες, από αξιολογικές συνιστώσες. Πώς όμως μπορούν να προσδιοριστούν οι λειτουργίες του νου και ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με ποιες αρχές μπορούν να κατηγοριοποιηθούν; Πρόκειται για ένα ερώτημα επιστημονικό, εφόσον αναζητά λύση διαμέσου του πειράματος και της ανάλυσης, ταυτόχρονα όμως και φιλοσοφικό, δεδομένου ότι οι επιστημονικές έννοιες, όπως αποκαλύπτει η χρήση τους, βασίζονται κατά κύριο λόγο στις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας. Προϋπόθεση σε μία τέτοια συσχέτιση είναι οι κατευθύνσεις και τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας να μην αντίκειται στα αποτελέσματα και τις μετρήσεις του επιστημονικού πειράματος: ρόλος της επιστήμης είναι η λογική μελέτη και ανάλυση των φυσικών φαινομένων, και της φιλοσοφίας η αποσαφήνιση των εννοιών. Η επιστήμη αυτοκαθορίζεται, δηλαδή ανατρέχει στις βάσεις της επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας τα δεδομένα, διατηρώντας έτσι ζωντανά τα ερωτήματά της. Σκοπός της επιστήμης είναι, διαμέσου της ανάκλησης των ερωτημάτων της, να καλύπτει όσο το δυνατό περισσότερα κενά. Έτσι κινείται η επιστήμη: μεταβαίνοντας από το απλούστερο στο συνθετότερο και αντίστροφα, προκειμένου να επιβεβαιώνει τις παρατηρήσεις της με βάση την πρόβλεψη. Και πώς λειτουργεί η εννοιολογική γνώση; Ό, τι κάνει ο νους είναι να αντιλαμβάνεται τη φυσική επαναληπτικότητα, την περιοδικότητα των φαινομένων και να αναζητά τα αίτιά τους. Προσδιορίζοντας τα αίτια στο περιβάλλον του χωροχρόνου, ο άνθρωπος κατανοεί τις συνθήκες, δηλαδή τις προϋποθέσεις της επαναληπτικότητας και βάσει αυτής της κατανόησης, προβλέπει το πώς θα αντιδράσει η ύλη όταν βρεθεί κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Η πρόβλεψη, επομένως, βασίζεται στη μελέτη της επαναληπτικότητας των φαινομένων. Είναι ωστόσο η εμπειρία μας, ασφαλής βάση άντλησης πληροφοριών; Τα φυσικά φαινόμενα ιδωμένα ως εμπειρικά αποτελέσματα αλληλεπιδράσεων, κατηγοριοποιούνται με κριτήριο τις μεταβολές που προκαλούν. Ωστόσο, ο συνδυασμός των δυνάμεων της φύσης, προκειμένου να κατανοηθεί, πρέπει να βρει ένα ασφαλές διασκεπτικό μονοπάτι, μία οικεία κατάσταση, σε σχέση με την εμπειρία. Και πώς ο άνθρωπος κατανοεί τις γνώσεις που αποκτά διαμέσου της παρατήρησης; Έχοντας κατανοήσει ότι η φύση, για τη διατήρηση των ισορροπιών της, συντηρεί και εφαρμόζει τους ίδιους μηχανισμούς με τους οποίους έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος συσχετίζει τις μεταβολές που συμβαίνουν στο περιβάλλον με τις μεταβολές που προκαλεί ο ίδιος με τις πράξεις του, οι οποίες είναι αποτελέσματα βουλητικών σκοπιμοτήτων. Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται από τη λογική ως σχέσεις μεταξύ σκοπών-αποτελεσμάτων. Παρατηρώντας τα αποτελέσματα των φυσικών μηχανισμών στον εαυτό του, ο άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει ασφαλή πρόβλεψη των αποτελεσμάτων των λειτουργιών των ίδιων μηχανισμών σε άλλα επίπεδα της φύσης. Επομένως, κάθε φαινόμενο μπορεί να προβλεφθεί, εφόσον περιέχει αναγνωρισμένα για την αποτελεσματικότητά του επίπεδα ασφαλούς σύγκρισης. Άλλωστε ο όρος φυσικός νόμος, φέρει το ειδικό βάρος του σκοπού, της τελικότητας, που είναι πέρα για πέρα χαρακτηριστικό του βουλητικού μας νου: η φύση δεν βούλεται, επομένως δεν μπορεί να παράγει νόμους. Ό,τι βούλεται είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι προσανατολισμένος από την φύση να αναγνωρίζει λογικές σχέσεις στην αλληλεπίδραση των φυσικών φαινομένων. Επομένως όχι η φύση, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τους νόμους, με βάση την αρχή της λογικής τακτοποίησης των παρατηρήσεών του. Πιο αναλυτικά, η καταγραφή και κατηγοριοποίηση των αποτελεσμάτων της παρατήρησης της ύλης, με βάση τους όρους παρατήρησης του εαυτού μας, συνιστά χρήσιμο εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος: παρατηρώντας τα φαινόμενα, ο νους ανακαλεί τις εμπειρίες του, συνθέτοντας και ανασυνθέτοντάς τες. Όταν τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων συμφωνούν με τις προβλέψεις, παράγεται γνώση. Έτσι ο νους μετατρέπει την γνώση των φαινομένων, σε αρχή τεκμηρίωσης συμπερασμάτων, την οποία χρησιμοποιεί για περαιτέρω αναλύσεις και συνθέσεις. Οι γνώσεις που αποκτώνται από την παρατήρηση, ανακαλούνται αυτόματα όταν ο νους αντιληφθεί ότι υπάρχει ιδανική σχέση ανάμεσά τους ώστε να συνδυαστούν. Πώς όμως λειτουργεί η εμπειρία; Η εμπειρία ομοιομορφίας της ύλης, δίνει την εντύπωση ότι οι μεταβολές στο περιβάλλον συνδέονται με κάποιου είδους σκοποθεσία. Ωστόσο, οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά οι εννοιολογικές διατυπώσεις του πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι την πραγματικότητα και με ποιους τρόπους μπορούμε να τη μεταβάλλουμε προς όφελός μας. Αναφέρονται δε, οι φυσικοί νόμοι, μόνο στη μία πλευρά του πανάρχαιου κοσμογονικού προβλήματος της αποσαφήνισης των τρόπων αλληλεπίδρασης των αισθητών. Μιας αλληλεπίδρασης που κινείται στα όρια μεταξύ συμφωνίας και αντιπαράθεσης, δεδομένου ότι η βεβαιότητα της φυσικής σταθερότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία προοπτική κατανόησης της πραγματικότητας σε μία δεδομένη στιγμή. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν υπάρχει διάσταση μεταξύ προβλέψεων και αποτελεσμάτων; Στην περίπτωση αυτή, η θεωρία ανατρέχει στις εμπειρίες και τις ανασυνθέτει έτσι ώστε να επιτύχει τον πλησιέστερο δυνατό συνδυασμό. Έτσι λειτουργεί η λογική: ως πρωτότυπη εφαρμογή των δεδομένων της εμπειρίας, σε σχέση προς τον θεωρητικό κανόνα των προβλέψεων. Και ποια είναι η προϋπόθεση της πρωτοτυπίας όσον αφορά στον νου; Η προϋπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από τη δημιουργικότητα: ο δημιουργικός νους, διαμέσου της παρατήρησης, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους η ύλη αλληλεπιδρά, και δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό, όχι ως προς την πρώτη ύλη, αλλά ως προς την μορφή. Αυτή είναι δημιουργικότητα: η ενσάρκωση των λογικών συνθέσεων, το αποτύπωμα του νου στην ύλη. Εδώ εισέρχεται ο ρόλος της φιλοσοφίας, με σκοπό την αποσαφήνιση νέων και πιο σύνθετων μορφών και εννοιών, με γνώμονα τον βαθμό αποσαφήνισής τους. Ωστόσο αποσαφήνιση σημαίνει ταυτόχρονα και συστηματοποίηση, δηλαδή δημιουργική ενίσχυση των γνώσεων διαμέσου μιας ακλόνητης διαβεβαίωσης που θα ονομάζαμε προ-λογική ή καλύτερα αισθητική. Αποτελεί ωστόσο η βεβαιότητα που προκαλεί η αισθητική εποπτεία ισάξιο κριτήριο γνώσης με την λογική, ώστε να τοποθετεί τα συμπεράσματά της δίπλα στα επιστημονικά; Προσεγγίζοντας το ζήτημα από την επιστημονική σκοπιά, παρατηρούμε ότι από την περίοδο της ανθρωπιστικής επανάστασης και έπειτα, βρίσκεται σε εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια ανάδειξης της λογικής ως μοναδικής κατηγορίας του νου, η οποία λειτουργεί σε βάρος της γενικής προεπιστημονικής κοσμοθεωρίας περί ύπαρξης μιας ακλόνητα επιβεβαιωμένης γνώσης, που εμπειρικά προηγείται των εννοιών. Ο νους, για τους θεωρητικούς της επιστημονικής προσέγγισης, συνδέεται με τα αποτελέσματα των μελετών της ανατομίας του εγκεφάλου, οι οποίες αποκαλύπτουν σε σημαντικό βαθμό τα κέντρα των νοητικών διεργασιών. Στο περιβάλλον αυτό αντιπαρατέθηκαν οι δύο θεωρίες προσέγγισης των λειτουργιών του νου: ο δυϊσμός, με κύριο εισηγητή τον Descartes, ο οποίος υποστήριζε την αλήθεια των προεπιστημονικών αντιλήψεων, περί ενός νου ελεύθερου να ανατρέχει σε μη συμβατές προς την επιστημονική κοσμοθεωρία υποθέσεις όταν η λογική αδυνατεί να επιλύσει τα λογικά αδιέξοδα, και ο μονισμός, που εξέφραζε ότι η βιολογική ενότητα νου και πνεύματος είναι εν δυνάμει ικανή να καλύψει κάθε λογική αδυναμία. Σύμφωνα με τον δυϊσμό, εγκέφαλος και νόηση αποτελούν διαφορετικές υποστάσεις, οι οποίες συναντώνται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους: εγκέφαλος και νους, ύλη και πνεύμα συνθέτουν αλλά και συντίθενται στο περιβάλλον της ζώσας πραγματικότητας, και εκδηλώνονται ως γνώσεις. Ο νους χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη τον εγκέφαλο, ενώ ο εγκέφαλος μετέρχεται εξωλογικών υποθέσεων που φαντάζουν ικανές να περιγράψουν την υπερβατική προέλευση των αρχών που διέπουν την λειτουργία του. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αποδεδειγμένα σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων, της υλικής και της υπερβατικής, ο Descartes υπέθεσε ότι η λογική ψυχή συνδέεται με την υλική υπόσταση στο εσωτερικό του εγκεφάλου και συγκεκριμένα στην περιοχή της επίφυσης. Στην πραγματικότητα, ο λόγος ήταν ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτε για την λειτουργία της επίφυσης -ούτε σήμερα γνωρίζουμε επακριβώς τον ρόλο της- επομένως εύκολα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός σύνδεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Από την άλλη μεριά, οι οπαδοί της μονιστικής θεώρησης αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν μια άυλη υπόσταση όπως είναι η λογική ψυχή, να εντοπίζεται και να προκαλεί μεταβολές στο εσωτερικό του φθαρτού σώματος; Απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο περί αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο υποστάσεων του ανθρώπου, άυλης και φθαρτής, επιχείρησαν να δώσουν κυρίως οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανοί υλιστές φιλόσοφοι, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Από εκεί και έπειτα πειραματισμοί της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας απέδειξαν την εξέλιξη του νευρικού συστήματος κατά την πορεία των γεωλογικών αιώνων από τα πρώιμα στάδια συγκέντρωσης νευρικών συμπλεγμάτων στις κατώτερες περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού, προς τα ανώτερα. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι παρόλη την πρόοδο των νευροεπιστημών, πολλά ερωτήματα που αφορούν στη σύνδεση μεταξύ εγκεφάλου-νόησης και ερμηνείας νοητικών λειτουργιών που συνδέονται με την παραπάνω σχέση, παραμένουν αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Ο μονισμός επιμένει ότι ο νους αποτελεί παράγωγο της ύλης και απορρίπτει ως μεταφυσική κάθε τοποθέτηση πέρα από τα όρια της ζώσας πραγματικότητας. Δεν προσπαθούμε να επιλύσουμε την παραπάνω διαμάχη, δεδομένου ο κύριος λόγος μελέτης και αποσαφήνισης θεμελιωδών ορισμών γύρω από την ποσότητα και το είδος της ενέργειας που διοχετεύεται στους νευρώνες δημιουργώντας ό,τι ο Honderich περιγράφει ως ενσυνείδητες εκδηλώσεις, βρίσκεται στα χέρια της επιστήμης. Η εγκεφαλοποίηση της νόησης, αν και -ορθά- συνδέθηκε με τα επιτεύγματα της λογικής, εντούτοις δημιούργησε μία αυτοπεποίθηση για την ανωτερότητα της λογικής ως μεθόδου ικανής, όχι μόνο να ερμηνεύει, αλλά και να κατευθύνει τα πράγματα, λειτουργώντας a priori ως μηχανισμός που εμπεριέχεται στο εσωτερικό τους. Τούτη η προοπτική, αν και κατευθυνόμενη από επιστημονικούς κύκλους και -κατά κανόνα- αντίθετη προς την φιλοσοφική μεθοδολογία, εντούτοις εκδηλώθηκε ως φιλοσοφία, διαιρεμένη μάλιστα σε κινήματα ή σχολές, με κοινό χαρακτηριστικό την βεβαιότητα, ότι η λογική ενυπάρχει μέσα στην φύση των πραγμάτων, και εκδηλώνεται νομοτελειακά. Μιλώ για τα κινήματα του θετικισμού, του λογικού θετικισμού και του ιστορικισμού, τα οποία συστηματοποιήθηκαν κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα και εξάντλησαν την επιχειρηματολογία τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και πώς η φιλοσοφία υπερασπίζεται το δικαίωμά της να αποσαφηνίζει επιστημονικές έννοιες με γνώμονα την δημιουργική προοπτική; Η απάντηση της φιλοσοφίας προέρχεται από μία ιστορική πορεία χιλιετιών, με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες. Ο νους, ως κινητήριος αρχή της γνώσης αλλά και των αξιών, της ηθικής, συνδέεται με έργα που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι όλα παράγωγα αισθητικής και λογικής γνώσης. Φιλοσοφικά, ο νους, αρχικά, προσλαμβάνει αισθητικά το περίγραμμα, την μορφή μιας ιδέας, έπειτα την επεξεργάζεται λογικά, και εν τέλει την πραγματοποιεί. Η αισθητική δραστηριότητα, ως φιλοσοφική κατηγορία, εντοπίζεται στο αρχικό στάδιο της νοητικής λειτουργίας, ενώ η πραγματοποίηση στο τελικό. Τόσο η αισθητική δραστηριότητα, όσο και η λογική λειτουργούν σύμφωνα με έναν σκοπό: τη διασάφηση των ορίων πραγματικότητας· και βούληση είναι η λειτουργία, που ενεργοποιεί το υποκείμενο να πράξει σύμφωνα με τις επιταγές του σκοπού αυτού. Η διαίρεση του νου σε κατηγορίες έχει αφετηρία την σκέψη του Αριστοτέλη. Ο εισηγητής της λογικής επιστήμης πρότεινε τον διαχωρισμό των αρχών του νου, σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους σε θεωρητικό, πρακτικό και ποιητικό. Ο νους, στο θεωρητικό επίπεδο επεξεργάζεται συλλογισμούς που οδηγούν σε περιγραφές γεγονότων, στο πρακτικό, συλλογισμούς που οδηγούν σε ηθικές αξιολογήσεις ενώ στο ποιητικό, συλλογισμούς που αποσκοπούν στη δημιουργία καλλιτεχνικών εκφράσεων και γενικότερα, ωφέλιμων έργων. Ο Benedetto Croce στο έργο του Estetica, σημειώνει ότι οι δύο μορφές του θεωρητικού πνεύματος η αισθητική εποπτεία και η λογική αποτελούν διαφορετικές, πλην ισότιμες μορφές γνώσης: κάθε έννοια περιέχει μία πλευρά αισθητική. Ως γνώση, η αισθητική εποπτεία δεν έχει ανάγκη λογικής επιβεβαίωσης· αντίθετα, η λογική επιβεβαίωση κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και αναλύει αισθητικές πληροφορίες για να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν το περιβάλλον. Ο πρώτος βαθμός του θεωρητικού μας νου, επομένως, χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους αποσαφήνισης των εισερχόμενων πληροφοριών, προκειμένου να δημιουργήσει και να μεταδώσει επικοινωνιακά μία μορφή. Το ερώτημα εδώ είναι εάν η αισθητική εποπτεία, περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να γίνουν κατανοητά και να γενικευθούν κατά τον ίδιο τρόπο. Οι θεωρητικές βάσεις για την ανάδειξη ενός καθολικού κριτηρίου που επιβεβαιώνει την ομοιογένεια των αισθητικών γνώσεων τέθηκαν από τον David Hume. Ο Hume διαπίστωσε ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα έμφυτο προγνωστικό κριτήριο, το οποίο μας επιτρέπει να προσλαμβάνουμε τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας. Διαμέσου της Συμπάθειας (empathy) όπως ονόμασε ο Hume την ενέργεια αυτή του νου, αλληλεπιδρούμε με τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων μας, ακόμη και όταν δεν έχουμε ίδια γνώση των εμπειριών τους. Πρόκειται για έναν ενσυναίσθητο τρόπο επικοινωνίας, βασισμένο στην -κατά κύριο λόγο- ανάμνηση βιωμάτων καταγεγραμμένων στην προ-λογική περιοχή της εμπειρίας μας. Σήμερα η γενετική έχει ερμηνεύσει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων ως ειδική εκδήλωση ενός έμφυτου αλτρουισμού, ο οποίος είναι προγραμματισμένος να προσανατολίζει το θυμικό προς ό,τι ωφελεί το είδος μας, ενώ η νευροβιολογία ερευνά το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκεφαλικών δομών που επεξεργάζονται και ενσωματώνουν τις ηθικές αξίες διαμέσου διαδικασιών ανταλλαγής-αφομοίωσης συμπεριφορών. Είναι επομένως, το συναίσθημα ενδιάθετος τρόπος επικοινωνίας; Παρόλο που ο Hume υπέθεσε ορθά μία προλογική λειτουργία, στην οποία «απευθύνεται η σκέψη», δηλαδή μία λειτουργία που προϋπάρχει και επιβεβαιώνει κάθε εννοιολογική αρχή, στην συνέχεια συνέδεσε αυτή την λειτουργία όχι με προλογικά χαρακτηριστικά, δηλαδή γνώσεις, αλλά με συναισθηματικές ποιότητες, δηλαδή ψυχολογικά αποτυπώματα εμπειριών. Δεν είναι ωστόσο το συναίσθημα ό,τι μεταδίδει την ενσυναίσθηση, αλλά η αισθητική εποπτεία. Συναισθηματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται και σε άλογα είδη, συνδεδεμένες μάλιστα με συγκεκριμένες εμπειρίες ωφέλιμων ή μη ωφέλιμων καταστάσεων. Σε καμία περίπτωση ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι να δυνατόν να γενικευθούν μεταξύ των ζώων, να αποτελέσουν δηλαδή γνώση. Το συναίσθημα δεν λειτουργεί ως παραγωγός αισθητικών γνώσεων, ούτε ως γνωσιακός αναμεταδότης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων, αλλά μάλλον ως λειτουργικός εκδείκτης του γεγονότος της αισθητικής εποπτείας. Συνοψίζουμε λοιπόν, αναφέροντας ότι με τον όρο αισθητική εποπτεία, φιλοσοφικά, συχνά εννοούμε την άμεση επιβεβαιωμένη εμπειρία, η οποία δεν χρειάζεται την λογική ανάλυση προκειμένου να αποκτήσει καθολική ισχύ: η βεβαιότητα για τον χρόνο, τον χώρο, τη μορφή των αντικειμένων, προέρχεται από παραστάσεις του νου που έχουμε σχηματίσει διαμέσου αισθητικής εποπτείας της πραγματικότητας, δηλαδή γνώσης των μορφών. Σύμφωνα με τον Croce, η λογική, όπως και η αισθητική εποπτεία, αποτελούν κατηγορίες του θεωρητικού μας νου. Η αισθητική εποπτεία αφορά στην ατομική στιγμή, ενώ η λογική στην καθολική. Αντίστοιχα, η βούληση και η ηθική, αναφέρονται στο πρακτικό επίπεδο του νου, και λειτουργούν η πρώτη ατομικά και η δεύτερη καθολικά. Η ατομικότητα του πρακτικού νου, της βούλησης, κατά τη γενίκευσή της, παράγει ηθική. Το γεγονός ότι τα κίνητρα των πράξεών μας μπορούν να αναλυθούν εννοιολογικά, να επιβεβαιωθούν διασκεπτικά ως προς το κύρος, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητά τους, είναι δηλωτικό του ότι η πρακτικότητα αλληλεπιδρά με τη λογική· πρόκειται για μία αλληλεπίδραση τόσο έντονη, ώστε κάθε διαχωρισμός της βούλησης από τη λογική, του σκοπού από τη γνώση που συνεπάγεται η ενέργειά της, να καθίσταται δυσχερής. Γιατί; Ο νους χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, προκειμένου να εξυπηρετεί κατ’ αρχήν, τις ανάγκες της στιγμής. Αυτή η λειτουργία, παρόλο που αποτελεί a priori προδιάθεση, η οποία προηγείται κάθε σκοπού, εντούτοις αποτελεί ταυτόχρονα και σκοπό. Καταλήγουμε επομένως στο πρώτο συμπέρασμα, ότι η τάση του ανθρώπου να θέτει σκοπούς, αποτελεί παρακλάδι του ίδιου κορμού από τον οποίο προέρχονται οι φυσικές προδιαθέσεις. Και δεν θα ήταν δύσκολο να απαντούσαμε στο πώς η τάση αυτή μπορεί να συμπλεύσει με τη νοητότητα, εάν εξειδικεύαμε το ερώτημα από το γενικό στο ειδικό. Λέμε λοιπόν ότι, σημασία δεν έχει η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο νους, ούτε η προέλευσή της, αλλά η επεξεργασία της: αντίθετα με τα άλογα είδη, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα δεδομένα των παρατηρήσεών του. Παρατηρώντας τον εαυτό του ως ειδικό μέρος του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι είναι αυτόνομος ως προς το να σκέπτεται, να προβλέπει, να κρίνει, να θέτει σκοπούς και να πράττει. Η εμπειρία είναι η στέρεη βάση των αισθητικών προσλήψεων, των λογικών προβλέψεων και της βουλητικής πρακτικότητας, της ίδιας της ηθικής: διαμέσου των αποτελεσμάτων των μετρήσεων των φυσικών φαινομένων αναγνωρίζουμε τις ποιότητες, τις διαστάσεις και τις δυνάμεις της ύλης και κατανοούμε το περιβάλλον. Τι είναι όμως η ύλη και κατ’ επέκταση το περιβάλλον; Ύλη είναι η εμπειρία της αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της περιρρέουσας ενέργειας στον τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο προς τα εμπρός χρόνο, τα συγχρονισμένα αποτελέσματα των οποίων αναγνωρίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας ως μορφές. Ό,τι λοιπόν δίνει υπόσταση στην ύλη είναι ο τρόπος με τον οποίο την προσλαμβάνουμε αισθητικά· και ο τρόπος με τον οποίο συσχετίζουμε τα αποτελέσματα των αισθητικών προσλήψεων είναι η λογική. Κατέχουμε επομένως την καθαρή γνώση των πραγμάτων; Αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει, δεδομένου ότι η φύση μας έχει εφοδιάσει με πρωταρχικά με μηχανισμούς παραγωγής γνώσεων μόνο χρήσιμων για την επιβίωσή μας. Η υπό όρους επαφή μας με τη γνώση, περιχαρακώνει τα όρια της εμπειρίας μας: μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύλη που μας περιβάλλει και για τον νου μας, δεδομένου ότι βιώνουμε τα αποτελέσματα της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης. Η γνώση επομένως, ορίζεται και ορίζει την εμπειρία: την εμπειρία των αισθητικών μορφών, και την εμπειρία των εννοιών. Και η ειδική κατηγορία του νου που μας ωθεί να μεταβάλλουμε τις δυνάμεις του περιβάλλοντος σύμφωνα με τις επιδιώξεις μας είναι η βούληση, η οποία στη γενίκευσή της παράγει ηθική. Επομένως η βούληση καθοδηγεί την εμπειρία μας να κατακτά ό,τι είναι χρήσιμο για το συμφέρον του ατόμου και κατ’ επέκταση του είδους. Και πώς ο άνθρωπος οριοθετεί τα τις γνώσεις του; Οι νόμοι των φαινομένων, δεν είναι παρά τα αισθητικά αποτελέσματα των ενορατικών βεβαιοτήτων προς ορισμένες αρχές, οι οποίες μας φαίνονται αδιαπραγμάτευτες: η εναλλαγή ημέρας-νύχτας, η εναλλαγή των εποχών, η πορεία του χρόνου προς τα εμπρός, αποτελούν εμπειρικές επιβεβαιώσεις που αποδεχόμαστε, προκειμένου να προδιαγράψουμε τις ζωές, τα έργα μας και να περιχαρακώσουμε τα όρια των βουλήσεων και των πράξεών μας. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η νόηση ανατρέπει αυτούς τους κανόνες θέτοντας τη λογική υπεράνω της αισθητικής εποπτείας; Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να είναι βέβαιη για τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου μέσα στον οποίο υπάρχουμε και κινούμαστε. Ο χρόνος, παρόλο που είναι σχετικός, εντούτοις η κίνησή του γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ως σταθερή, με μονογραμμική πορεία προς τα εμπρός∙ λειτουργεί δηλαδή, η κίνηση στον χρόνο, ως κριτήριο εντοπισμού της θέσης μας στον τρισδιάστατο χώρο· απαντά, επομένως ο υπολογισμός του χρόνου, στο ερώτημα πότε, σε σχέση με το ερώτημα που∙ και αντίστροφα: ο υπολογισμός του χώρου απαντά στο ερώτημα που, σε σχέση με το πότε. Η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου είναι -πέρα για πέρα- πραγματική, όσο πραγματική είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο. Πρόκειται για μία αλήθεια η οποία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις, αλλά μόνον από τη λογική. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αισθητικά την σχετικότητα του χώρου και του χρόνου∙ ενός χρόνου που στρεβλώνεται, που δεν έχει αρχή, τέλος, που κινείται προς κάθε κατεύθυνση∙ και αντίστοιχα ενός χώρου αεικίνητου, ασταθή, και άμορφου. Πώς μπορεί να περιγραφεί μία τέτοια πραγματικότητα; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί· και δεν μπορεί, γιατί, η αισθητική εποπτεία μας είναι κατασκευασμένη να αναγνωρίζει μόνο τρισδιάστατες μορφές. Η διαπίστωση ότι ο νους έχει την τάση να υπερβαίνει τα στενά δεσμά της αισθητικής εποπτείας, αν και φιλοσοφικά παραπέμπει στις πλατωνικές Ιδέες και το παράδειγμα του Σπηλαίου, εντούτοις ωθεί προς μία κατεύθυνση εντελώς διαφορετική από εκείνη της μεταφυσικής: στην κατεύθυνση μιας απαίτησης για διεύρυνση των ορίων της αισθητικής εποπτείας υπό την κατεύθυνση των λογικών συμπερασμάτων. Μπορεί, ωστόσο, ο άνθρωπος να υπερβεί τα εμπειρικά όρια των αισθητικών πληροφοριών και να κατανοήσει την βαθύτερη πραγματικότητα της εννοιολογικής γνώσης; Συνδυάζοντας αισθητικές μορφές, η φαντασία μπορεί να σχηματίζει ό, τι σύνθεση επιθυμεί: απλή, πολύπλοκη, αλλόκοτη, υπερβολική, ακόμη και νοσηρή ή αποτρόπαιη, αρκεί η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί να προέρχεται από το περιβάλλον της επιβεβαιωμένης αισθητικής εποπτείας. Πέρα από αυτά τα όρια, ο νους μας δεν μπορεί να αναγνωρίζει, να φαντάζεται, να συλλογίζεται. Πώς όμως η -επίσης ασύλληπτη για το νου μας- έννοια του απείρου γινόταν κατανοητή αιώνες πριν ανακαλυφθεί η θεωρία της σχετικότητας; Η κατανόηση της έννοιας του απείρου δεν αφορά στην εμπειρία της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο τακτοποίησης και υπολογισμού των όρων της με βάση τη οργάνωση συγκεκριμένων αισθητικών σημείων που αντιστοιχούν στη λογική γνώση: των αριθμών και των συμβόλων τους. Από τη μαθηματική σύνθεση εξαρτάται η λογική πορεία προς την απόδειξη. Όλοι οι αριθμοί εκφράζονται σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς επιλέγουμε. Μπορούμε ωστόσο να φανταστούμε άπειρους αριθμούς; Η απάντηση είναι όχι. Ο νους μας δεν είναι προγραμματισμένος να αποσαφηνίζει αισθητικά το άπειρο, επομένως δεν μπορεί ούτε να το φαντάζεται. Τότε, εφόσον δεν μπορούμε να φανταζόμαστε το άπειρο και -ως εκ τούτου- να το εκφράζουμε αισθητικά, πώς είναι δυνατό να συζητάμε για αυτό; Το γεγονός ότι δεν έχουμε αισθητική γνώση της του άπειρου, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξή του. Επειδή η υπόθεση, ως διασκεπτική ενέργεια, αφορά καθαρά στην εννοιολογική γνώση, έπεται πως ό, τι υποθέτουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να το αποδεικνύουμε ή να το απορρίπτουμε, με βάση τη λογική. Πώς όμως ο θεωρητικός νους, μπορεί να λειτουργήσει κατευθείαν στο επίπεδο της λογικής, χωρίς προηγουμένως να έχει σχηματίσει το αισθητικό περίγραμμα, δηλαδή την μορφή του αποτελέσματος και της πορείας του προς αυτό; Η απάντηση είναι ότι το λογικό επίπεδο του νου μας μπορεί να υποθέσει χωρίς να μορφοποιήσει, εφόσον αντικαταστήσει τις αισθητικές μορφές με σύμβολα, με αισθητικο-λογικές παραστάσεις, που στην σύνθεσή τους μπορούν να περιχαρακώσουν λογικά τα όρια της ιδέας που υποθέτουμε. Οι παραστάσεις αυτές είναι οι αριθμοί και τα σύμβολά τους, ενώ η σύνθεσή τους είναι η μαθηματική πράξη. Είναι προφανές ότι η μαθηματική ανάλυση, εφόσον οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα συνιστά γλώσσα, δηλαδή σύμβαση συνεννόησης, η οποία εξαρτάται από την ειδική γνώση των κανόνων της. Και πώς λειτουργεί η αισθητική γνώση στο επίπεδο αυτό; Η μαθηματική υπόθεση δεν περιέχει το προγνωστικό αισθητικό κριτήριο του αποτελέσματός της, επομένως, ουδόλως ενδιαφέρεται για την έκφραση. Η μαθηματική γλώσσα εικονοποιείται και αποτυπώνεται διαμέσου μορφών, η σύνθεση των οποίων γενικεύεται αναφορικά προς έναν συγκεκριμένο σκοπό: εκείνον της απόδειξης. Είναι επομένως, οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα αισθητικά μεταδοτές μορφές, προσανατολισμένες να ολοκληρώνουν την λογική απαίτηση. Και η βούληση δίνει την εντολή στον θεωρητικό νου να περιορίζει κάθε αυθορμητισμό, ώστε οι μαθηματικές μορφές να προσανατολίζονται μόνο προς τον λογικό σκοπό της απόδειξης. Παρόλο λοιπόν που οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα περιέχουν την αισθητική βεβαιότητα που παράγεται από την ενέργεια της απεικόνισής τους, σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν αισθητικά την γνώση του μαθηματικού αποτελέσματος. Η διασκεπτική ενέργεια, επομένως, όταν λειτουργεί μαθηματικά, δεν μπορεί να φανταστεί το αποτέλεσμά της, παρά μόνο να το διατυπώσει αριθμητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιοι οι αριθμοί, παρόλο που αναφέρονται στην πραγματικότητα, εντούτοις δεν αποτελούν πρωτογενείς μορφές ζώσας εμπειρίας, αλλά δευτερογενείς μορφές συμβάσεων διευθέτησής της, δηλαδή αναπαραστάσεις εμπειριών. Επομένως: δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα μαθηματικό αποτέλεσμα, παρά μόνο να οδηγηθούμε λογικά σε αυτό, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να έχουμε αισθητική γνώση των μαθηματικών υπολογισμών, αλλά μόνον αισθητική γνώση της εικονικής αναπαράστασής τους και εμπειρία της εφαρμογής των αποτελεσμάτων τους. Για παράδειγμα: όταν σκέφτομαι την πράξη 2 x 2 = 4, κατανοώ τον υπολογισμό, συμπεραίνω λογικά ότι με τον ίδιο τρόπο 4 x 4 = 16 και, κατ’ επέκταση, φαντάζομαι την εφαρμογή της αρχής του πολλαπλασιασμού σε ολόκληρο το φάσμα της εμπειρίας μου· μπορώ μάλιστα λειτουργώντας αντίστροφα, να φανταστώ τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης. Παρόλο όμως, που, σε αλληλεπίδραση με τη βούληση μπορώ να προσανατολίσω τη λογική μου στην αποκάλυψη και άλλων μαθηματικών αναλογιών, δεν μπορώ να διαισθανθώ το αποτέλεσμά τους, παρά μόνο να το υπολογίσω, να το συσχετίσω δηλαδή με αντίστοιχες αναλογίες και να το διατυπώσω-περιγράψω με βάση τη μαθηματική απεικόνιση. Το ερώτημα είναι εάν, στον μαθηματικό συλλογισμό περιορίζεται η χρησιμότητα της εκφραστικής δραστηριότητας σε ένα σημείο καθαρά απεικονιστικό, και είναι η βεβαιότητα του συμπεράσματος ό, τι ρυθμίζει τις βουλήσεις των υποκειμένων προς την κατεύθυνση της μεταβολής της πραγματικότητας. Ο νους υποθέτει ένα αποτέλεσμα και πηγαίνει προς αυτό, όχι βάσει μορφών ή εκφράσεων, αλλά βάσει αποδεικτικών κανόνων: οι μαθηματικοί κανόνες, σε αντίθεση με τους κανόνες της λογικής που προϋποθέτουν την αλήθεια του κριτηρίου της αισθητικής εποπτείας, μπορούν να προχωρήσουν σε λογικές συνθέσεις και ανασυνθέσεις, χωρίς να γνωρίζουν ενορατικά την πορεία προς το αποτέλεσμα. Το έλλειμμα της αισθητικής βεβαιότητας όπως είπαμε, αναλαμβάνουν οι αριθμοί και τα μαθηματικά σύμβολα, τα οποία προσλαμβάνονται από το νου ως καθολικά αναγνωρισμένες ποιότητες, ως γλώσσα. Απομακρύνοντας την φιλοσοφία από τον παλιό θεωρητικό μανδύα των κατηγοριών μπορεί, ο καθαρός νους, να θέσει τα θεμέλια για μία νέα βάση, η οποία θα αντέχει στα συμπεράσματα της μαθηματικής σχετικότητας. Μία τέτοια κατεύθυνση θα απομάκρυνε την αισθητική αλλά και την ηθική φιλοσοφία από τον από τον εφιάλτη της αποπραγματοποίησης. Πράγματι λοιπόν, η επιστημονική γνώση μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων ανεξάρτητα και όχι δίπλα στην αισθητική εποπτεία, όπως μέχρι σήμερα παραδέχεται η φιλοσοφία. Η αισθητική εποπτεία, παρόλο που αποτελεί ανεξάρτητη μορφή γνώσης, δεν μπορεί να δημιουργήσει μορφές πέρα από τα όρια των αισθήσεων, επομένως δεν μπορεί να ακολουθήσει τις επιστημονικές αρχές. Ωστόσο, το ότι η λογική υπερισχύει των αισθήσεων -βάζοντας έτσι ερωτηματικό στα όσα μέχρι σήμερα συζητάμε σε φιλοσοφικό επίπεδο γύρω από την αισθητική εποπτεία- δεν είναι ενδεικτικό του γεγονότος, ότι η φιλοσοφία έχει πάψει πλέον στην ολότητά της, να αποτελεί την θεωρητική μήτρα της επιστήμης. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η απάντηση στο λεγόμενο καρτεσιανό παράδοξο που έχουμε ήδη αναφερθεί, ως σημείο κορύφωσης της διαμάχης μεταξύ μονισμού και δυϊσμού, δόθηκε κυρίως από φιλοσόφους, Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και οι Γερμανούς υλιστές, οι θέσεις των οποίων οδήγησαν σταδιακά στην αποπνευματοποίηση της νόησης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που η φιλοσοφία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, επανεκκινώντας τις αρχές της επινοώντας νέες κατηγορίες ή νέους συσχετισμούς κατηγοριών, με βάση τα αδιαπραγμάτευτα πορίσματα της επιστήμης. Υποστηρίζουμε το σημείο αυτό ανατρέχοντας δειγματοληπτικά σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις επιστημόνων, ο εννοιολογικός προσανατολισμός των οποίων εμπίπτει και στην μελέτη του φάσματος των φιλοσοφικών προοπτικών. Ξεκινάμε με την παραδοχή του βιολόγου-ζωολόγου Nikolaas Tinbergen (1907-1988), ότι η ηθολογία, ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων και των ανθρώπων, δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι η επίδραση του περιβάλλοντος μπορεί να επηρεάσει τις συμπεριφορές πέρα από τα όρια των φυσικών καταβολών μας. Αποφεύγοντας τη θετικιστική προοπτική και ανοίγοντας ένα μονοπάτι συνεργασίας μεταξύ θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών, ο Ολλανδός ζωολόγος παραδέχεται ότι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -το οποίο πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με την εξελικτική θεωρία- αφορά στους κλάδους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και εν γένει των ανθρωπιστικών επιστημών. Ωστόσο, συμπληρώνουμε εδώ, ότι παρόλες τις γενικές αρχές τους, βιολογία και θετικές επιστήμες δεν μπορούν να εισδύσουν στον πυρήνα της ατομικότητας καθενός. Σε όλα τα βιολογικά είδη, η μελέτη της ατομικής αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος είναι αρκετή ώστε να συναχθούν συμπεράσματα αντιπροσωπευτικά για το σύνολο του είδους. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι η ατομικότητά του αποτελεί ξεχωριστή, προσωποποιημένη παρουσία, συνειδητά ολοκληρωμένη ψυχική, σωματική και νοητική οντότητα. Έργο δε, της ανθρώπινης ατομικότητας είναι η παραγωγή γνώσεων, με βάση το προσωπικό αισθητήριο και η μετάδοσή της στο περιβάλλον της ομάδας. Το γεγονός ότι η ομάδα μπορεί να αναγνωρίζει την αλήθεια των ατομικών γνώσεων και να θεμελιώνει στην βάση της καθολικές εννοιλογικές αρχές, αποτελεί πάγια φιλοσοφική θέση γύρω από το γεγονός ότι οι συμπεριφορές, δεν προϋπάρχουν του νου, αλλά εξελίσσονται, η δε ομοιότητά τους δεν οφείλεται σε μία ακαθόριστη λογική οντότητα που υφίσταται ανεξάρτητα από την ατομική υπόσταση του προσώπου που σκέπτεται και βούλεται, αλλά εξελίσσεται επιλεκτικά μέσα από συνειδητές διεργασίες επιβιωμάτων και αναβιώσεων. Η θέση τουTinbergen και στην επικαιροποιείται και επαληθεύεται σαράντα περίπου έτη μετά από τον Ζωολόγο Richard Dawkins. Αναφερόμενος κυρίως στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ηθολογίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών ο Dawkins επισημαίνει ήδη από τις πρώτες γραμμές του έργου του Εγωιστικό Γονίδιο, την αναγκαιότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο παραπάνω κλάδων, σημειώνοντας ότι οι Θετικές Σχολές των Πανεπιστημίων, δεν καταπιάνονται με τη φιλοσοφική αξία της Ζωολογίας· και αντίστροφα, ότι οι Σχολές των Ανθρωπιστικών Επιστημών δεν αναφέρονται στα συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης. Ίσως λοιπόν, το γεγονός ότι η μελέτη λογικών συμπερασμάτων σύμφωνα με το εννοιολογικό κριτήριο της επιστήμης, στην εξέλιξή του δημιουργεί μία νέα ανάγκη εξισορρόπησης του προλογικού-αισθητικού και λογικού επιπέδου του νου μας, αρχικά όχι με βάση την κατανόηση των μορφών, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικο-πολιτισμικού περιβάλλοντος, ικανού να υποδεχτεί απροκατάληπτα και χωρίς πολιτισμικό δέος, τις επιστημονικές αλήθειες. Μπορεί κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό; Εφόσον η ανθρώπινη διάνοια μπορεί να ξεπερνά την εμπειρία της υπολογίζοντας διαστάσεις πέρα από τα όριά της, σημαίνει ότι είναι προγραμματισμένη από τη φύση να λειτουργεί στο επίπεδο αυτό. Και ο νους μας, όντας αρχή που αυτοκαθορίζεται αλλά και εξελίσσεται, αποτελεί το αίτιο των προβλημάτων που θέτει στον εαυτό του. Άλλωστε οι φιλοσοφικές κατηγορίες όπως τις έχουμε κατατάξει σε αισθητική, λογική, ατομική-βουλητική και ηθική, είναι όροι προσαρμοσμένοι στις ανάγκες του φιλοσοφικού συστήματος και όχι το ίδιο το φιλοσοφικό σύστημα. Παρόλο λοιπόν που φαίνονται πεπερασμένες και οικουμενικές, οι λογικές λειτουργίες υπόκεινται στις αρχές της οργάνωσης και δημιουργούν απεριόριστους αριθμούς ειδικών ταξινομήσεων. Ολοκληρώνουμε λοιπόν αφήνοντας ανοικτή την παρακαταθήκη των Tinmbergen και Dawkins και την από κοινού επισήμανσή τους, όσον αφορά στην προσέγγιση της Επιστήμης από την Φιλοσοφία και αντίστροφα. Η επισήμανση-πρόταση αυτή αφορά στην εξέταση του ρόλου των συμπερασμάτων της επιστήμης ως κριτηρίου διαμόρφωσης συμπεριφορών, αλλά και διεύρυνσης των ορίων του νου, σε μία ολότελα διαφορετική βάση από αυτές που έχουν ακολουθηθεί μέχρι σήμερα: στη βάση της δημιουργίας νέων ευκαιριών για φυσική επιλογή. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1) Γρηγόρης Γκιζέλης, Το πολιτισμικό σύστημα, ο σημειωτικός και επικοινωνιακός χαρακτήρας του, εκδόσεις Γρηγορόπουλος, Αθήνα, 1980. 2) Benedetto Croce, Estetica come scienza dell’ espressione e linguistica generale, Adelphi, Milano, 2005 (seconda edizione). 3) Dawkins Richard, Το εγωιστικό γονίδιο, μετάφραση-επιμέλεια-εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, Μαργαρίτης Λουκάς, Τσουκαλαδάκης Αθανάσιος, φιλολογική επιμέλεια Μπουκάλας Παντελής, εκδόσεις Σύναλμα, Αθήνα, 1988. 4) Hume David, Κείμενα αυτοβιογραφικά, γνωσιολογικά, ηθικά, μετάφραση Μ. Γούναρη, Χ. Μησοπούλου, εισαγωγή-επιμέλεια Μαρία Πουρνάρη, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, 2006. 5) Victor Kraft, Ο κύκλος της Βιέννης και η γέννηση του νεοθετικισμού, εκδόσεις Γνώση, Αθήνα, 1986. 6) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Ηθική φιλοσοφία, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1997. 7) Θεοδόσης Πελεγρίνης, Οι πέντε εποχές της φιλοσοφίας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, β΄έκδοση, Αθήνα, 1997. 8) Nikolaas Tinbergen et al, Ηθολογία, «Επιστημονική Σκέψη 1900-1960», επιμέλεια R. Harré, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 1982. 9) Windelband W., Heimsoeth H., Εγχειρίδιο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Β΄ Τόμος. «Η Μεσαιωνική Φιλοσοφία - η φιλοσοφία της Αναγέννησης - η φιλοσοφία του Διαφωτισμού», μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, Γ΄ ανατύπωση, εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα, 2003. 10) John Z. Young, Ο εγκέφαλος και οι φιλόσοφοι, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Μετάφραση Μυρτώ Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1991. (shrink)

O presente ensaio tem como objetivo mostrar consequências teóricas de uma tensão latente entre a noção de tragédia no Nietzsche d’O nascimento da tragédia e a compreensão schopenhaueriana da música. Tal tensão se dá não apenas no âmbito de interpretações estéticas das referidas artes por parte dos filósofos mencionados, mas demonstra disparidades fundamentais no pensamento do jovem Nietzsche em relação à metafísica de O mundo como Vontade e Representação. A hipótese é que essas disparidades culminariam num ponto de cesura entre (...) as filosofias de Schopenhauer e Nietzsche, bem como no fenecimento da amizade deste com Richard Wagner. The following essay aims to show the theoretical consequences of a latent tension between the notion of tragedy in Nietzsche’s The Birth of Tragedy and the Schopenhauerian comprehension of music. This tension occurs not just within the aesthetics interpretations of the mentioned arts by the philosophers cited, but it demonstrates fundamental disparities in the young Nietzsche’s thought in respect to the metaphysics of The World as Will and Representation. The hypothesis is that these disparities would culminate in a caesura point between the philosophies of Schopenhauer and Nietzsche, as well in the decline of the friendship of this one with Richard Wagner. (shrink)

When this article was first planned, writing was going to be exclusively about two things - the origin of life and human evolution. But it turned out to be out of the question for the author to restrict himself to these biological and anthropological topics. A proper understanding of them required answering questions like “What is the nature of the universe – the home of life – and how did it originate?”, “How can time travel be removed from fantasy and (...) science fiction, to be made scientific and practical?”, and “How can the proposed young age of genus Homo be made to actually be reasonable – when simply stating it would be solid ground for instant rejection and dismissal?” The result is that the article also talks about subjects like Artificial Intelligence, General Relativity, and cosmology. -/- From where did life originate? God? Evolution? Panspermia? If the tendency of humans and scientists to regard undiscovered science as pseudoscience can be overcome, Einstein gave another alternative to consider when he introduced General Relativity. Time isn’t linear – progressing in a straight line from past to present to future. That assumption ignores Relativity which states that space AND TIME are curved. Where did life and the genetic code come from? Can the answer build AI? -/- The first question can be answered by the section of this article titled SETI, Evolution, and Time which says life (possibly multicellular and intelligent) and the genetic code came from humans acquiring knowledge of these things over the centuries, then applying that knowledge – via terraforming, accumulation of raw materials like amino acids and nucleic acids, genetic engineering - to a time in the past when life didn’t exist. From that origin, life evolved through innumerable mutations and adaptations, with humans once again acquiring knowledge of it in cyclic (nonlinear) time. -/- The second question is answered by saying artificial intelligence (AI) as the product of life is only half of the equation. The other half refers to Relativity’s curved space-time and violation of the notion that time always travels from past to future. We have always lived in an artificially intelligent, non-probabilistic universe where everything in time and space is connected into one thing by quantum entanglement – making the brain and genes products of binary-digit activity or artificial intelligence (life is not merely dependent on biology’s “lock and key” mechanisms but also possesses AI). -/- The earliest documented representative of the genus Homo is Homo habilis, which evolved around 2.8 million years ago. Scientists used to believe there was a straight line from H. habilis to us, Homo sapiens. This article will use the “advanced” waves loved by Physics Nobel laureate Richard Feynman, view the history of science through the lens of Conic Sections applied to Relativity’s curved space-time, and incorporate the necessity of so-called imaginary time * – popularized by Prof. Stephen Hawking. While the evolutionary proposals are more in agreement with this early straight line than with modern theories, Albert Einstein’s General Relativity is used to transform the straight line into a curved line, ultimately concluding that Homo habilis (H. habilis) originated only (and unbelievably, as far as today’s science and technology is concerned) ~250,000 years ago. Other branches and dead ends of Homo – e.g. Neanderthals – are the result of mutations and adaptations, with the resultant modifications to anatomy and physiology. The surprisingly young age of H. habilis allows nearly 200,000 years for habilis, or one of its descendants, to reach Australia … if this country’s indigenous Aboriginal population did, as claimed, reach this “island continent” 60,000 years ago. -/- * The ultraviolet catastrophe, also called the Rayleigh–Jeans catastrophe, is a failure of classical physics to predict observed phenomena: it can be shown that a blackbody - a hypothetical perfect absorber and radiator of energy - would release an infinite amount of energy, contradicting the principles of conservation of energy and indicating that a new model for the behaviour of blackbodies was needed. At the start of the 20th century, physicist Max Planck derived the correct solution by making some strange (for the time) assumptions. In particular, Planck assumed that electromagnetic radiation can only be emitted or absorbed in discrete packets, called quanta. Albert Einstein postulated that Planck's quanta were real physical particles (what we now call photons), not just a mathematical fiction. From there, Einstein developed his explanation of the photoelectric effect (when quanta or photons of light shine on certain metals, electrons are released and can form an electric current). So it appears entirely possible that another supposed mathematical trickery (imaginary time and the y-axis of Wick rotation) will find practical application in the future. -/- The article includes mathematical references to cosmology (spoiler alert – you’ll read about things like Vector-Tensor-Scalar Geometry, topology, the “eternal present”, Einstein’s Unified Field, the inverse-square law, and there being no Big Bang and no multiverse - but there will also be no equations). -/- The other subheadings in this essay are – -/- NONLINEAR TIME AND ELECTRICAL ENGINEERING (about a 2009 electrical engineering experiment at America’s Yale University, and cosmic wormholes) -/- BITS AND TOPOLOGY (base-2 maths aka Binary digiTS, Mobius strips, and figure-8 Klein bottles) -/- WICK ROTATION, CAUSALITY, AND UNITING TIME (do past, present and future co-exist in an “eternal present”?) -/- DIGITAL BRAIN, DIGITAL UNIVERSE (if the brain and the universe are ultimately composed of binary digits, we'll someday be able to do the same things with the brain and universe that we now do with computers) -/- PROPOSAL: HUMAN AND ANIMAL INSTINCTS ARE THE RESULT OF THE UNIVERSE BEING UNIFIED BY BINARY DIGITS (AND TOPOLOGY) (If everything in the universe is ultimately composed of electronic BITS, then the universe must possess Artificial Intelligence - some prefer the term Cosmic Consciousness) -/- INFORMATION THEORY CONQUERS A RED GIANT (preserving Earth by keeping the Sun near today’s level of activity forever). (shrink)

This anthology is about the signal change in Leibniz’s metaphysics with his explicit adoption of substantial forms in 1678-79. This change can either be seen as a moment of discontinuity with his metaphysics of maturity or as a moment of continuity, such as a passage to the metaphysics from his last years. Between the end of his sejour at Paris and the first part of the Hanover period, Leibniz reformed his dynamics and began to use the theory of corporeal substance. (...) This book explores a very important part of the philosophical work of the young Leibniz. Expertise from around the globe is collated here, including Daniel Garber’s work based on the recent publication of Leibniz's correspondence from the late 1690s, examining how the theory of monads developed during these crucial years. Richard Arthur argues that the introduction of substantial forms, reinterpreted as enduring primitive forces of action in each corporeal substance, allows Leibniz to found the reality of the phenomena of motion in force and thus avoid reducing motion to a mere appearance. Amongst other themes covered in this book, Pauline Phemister’s paper investigates Leibniz’s views on animals and plants, highlighting changes, modifications and elaborations over time of Leibniz’s views and supporting arguments and paying particular attention to his claim that the future is already contained in the seeds of living things. The editor, Adrian Nita, contributes a paper on the continuity or discontinuity of Leibniz’s work on the question of the unity and identity of substance from the perspective of the relation with soul and mind. (shrink)

In this chapter, we analyze the relationships between the Internet and its users in terms of situated cognition theory. We first argue that the Internet is a new kind of cognitive ecology, providing almost constant access to a vast amount of digital information that is increasingly more integrated into our cognitive routines. We then briefly introduce situated cognition theory and its species of embedded, embodied, extended, distributed and collective cognition. Having thus set the stage, we begin by taking an embedded (...) cognition view and analyze how the Internet aids certain cognitive tasks. After that, we conceptualize how the Internet enables new kinds of embodied interaction, extends certain aspects of our embodiment, and examine how wearable technologies that monitor physiological, behavioral and contextual states transform the embodied self. On the basis of the degree of cognitive integration between a user and Internet resource, we then look at how and when the Internet extends our cognitive processes. We end this chapter with a discussion of distributed and collective cognition as facilitated by the Internet. (shrink)

By definition, pain is a sensory and emotional experience that is felt in a particular part of the body. The precise relationship between somatic events at the site where pain is experienced, and central processing giving rise to the mental experience of pain remains the subject of debate, but there is little disagreement in scholarly circles that both aspects of pain are critical to its experience. Recent experimental work, however, suggests a public view that is at odds with this conceptualisation. (...) By demonstrating that the public does not necessarily endorse central tenets of the “mental” view of pain (subjectivity, privacy, and incorrigibility), experimental philosophers have argued that the public holds a more “body-centric” view than most clinicians and scholars. Such a discrepancy would have important implications for how the public interacts with pain science and clinical care. In response, we tested the hypothesis that the public is capable of a more “mind-centric” view of pain. Using a series of vignettes, we demonstrate that in situations which highlight mental aspects of pain the public can, and does, recognize pain as a mental phenomenon. We also demonstrate that the public view is subject to context effects, by showing that the public’s view is modified when situations emphasizing mental and somatic aspects of pain are presented together. (shrink)

Coherentism maintains that coherent beliefs are more likely to be true than incoherent beliefs, and that coherent evidence provides more confirmation of a hypothesis when the evidence is made coherent by the explanation provided by that hypothesis. Although probabilistic models of credence ought to be well-suited to justifying such claims, negative results from Bayesian epistemology have suggested otherwise. In this essay we argue that the connection between coherence and confirmation should be understood as a relation mediated by the causal relationships (...) among the evidence and a hypothesis, and we offer a framework for doing so by fitting together probabilistic models of coherence, confirmation, and causation. We show that the causal structure among the evidence and hypothesis is sometimes enough to determine whether the coherence of the evidence boosts confirmation of the hypothesis, makes no difference to it, or even reduces it. We also show that, ceteris paribus, it is not the coherence of the evidence that boosts confirmation, but rather the ratio of the coherence of the evidence to the coherence of the evidence conditional on a hypothesis. (shrink)

Hilbert's ε-calculus is based on an extension of the language of predicate logic by a term-forming operator εx. Two fundamental results about the ε-calculus, the first and second epsilon theorem, play a rôle similar to that which the cut-elimination theorem plays in sequent calculus. In particular, Herbrand's Theorem is a consequence of the epsilon theorems. The paper investigates the epsilon theorems and the complexity of the elimination procedure underlying their proof, as well as the length of Herbrand disjunctions of existential (...) theorems obtained by this elimination procedure. (shrink)

This paper discusses the nature of, problems for, and benefits delivered by fictionalist strategies in metaphysics.

This chapter offers a guide to reading Plato’s dialogues, including an overview of his corpus. We recommend first considering each dialogue as its own unified work, before considering how it relates to the others. In general, the dialogues explore ideas and arguments, rather than presenting parts of a comprehensive philosophical system that settles on final answers. The arc of a dialogue frequently depends on who the individual interlocutors are. We argue that the traditional division of the corpus (into Socratic, middle, (...) late stages) is useful, regardless of whether it is a chronological division. Our overview of the corpus gives special attention to the Republic, since it interweaves so many of his key ideas, even if nearly all of them receive longer treatments in other dialogues. Although Plato recognized the limits inherent in written (as opposed to spoken) philosophy, he devoted his life to producing these works, which are clearly meant to help us seek the deepest truths. Little can be learned from reports of Plato’s oral teaching or the letters attributed to him. Understanding the dialogues on their own terms is what offers the greatest reward. (shrink)

Aims: The Research Diagnostic Criteria for Temporomandi¬bular Disorders (RDC/TMD) Axis I diagnostic algorithms were demonstrated to be reliable but below target sensitivity and specificity. Empirical data supported Axis I algorithm revisions that were valid. Axis II instruments were shown to be both reliable and valid. An international consensus workshop was convened to obtain recommendations and finalization of new Axis I diagnostic algorithms and new Axis II instruments. Methods: A comprehensive search of published TMD diagnostic literature was followed by review and (...) consensus via a formal structured process by a panel of experts for revision of the RDC/TMD. Results: The recommended Diagnostic Criteria for TMD (DC/TMD) Axis I protocol includes both a valid screener for pain diagnoses and valid criteria for the most common pain-related TMDs and for one intra-articular disorder. The Axis II protocol retains selected RDC/TMD screening instruments augmented with new instruments to better assess the interactions between pain and psychosocial functioning. A comprehensive classification system is also presented. Conclusion: The recommended evidence-based DC/TMD protocol is appropriate for use in both the clinical and research settings. Simple Axis I and II screening tests augmented by validated Axis I and Axis II instruments allow for identification of simple to complex TMD patients. (shrink)

The relation between Hume’s constructive and skeptical aims has been a central concern for Hume interpreters. Hume’s two definitions of ‘cause’ in the Treatise and first Enquiry apparently represent an important constructive achievement, but this paper argues that the definitions must be understood in terms of Hume’s skepticism. The puzzle I address is simply that Hume gives two definitions rather than one. I use Don Garrett’s interpretation as a foil to develop my alternative skeptical interpretation. Garrett claims the definitions exhibit (...) a general susceptibility to two kinds of definition that all “sense-based concepts” share. Against Garrett, I argue that the definitions express an imperfection Hume finds only in our concept of causation. That imperfection is absent from other sense-based concepts, and prompts skeptical sentiments in Hume’s conclusion to the Treatise’s Book 1. I close by comparing my interpretation with those of Helen Beebee, Stephen Buckle, Galen Strawson and Paul Russell. (shrink)

A central debate in philosophy and neuroscience pertains to whether PFC activity plays an essential role in the neural basis of consciousness. Neuroimaging and electrophysiology studies have revealed that the contents of conscious perceptual experience can be successfully decoded from PFC activity, but these findings might be confounded by post- perceptual cognitive processes, such as thinking, reasoning, and decision-making, that are not necessary for con- sciousness. To clarify the involvement of the PFC in consciousness, we present a synthesis of research (...) that has used intracranial electrical stimulation (iES) for the causal modulation of neural activity in the human PFC. This research provides compelling evidence that iES of only certain prefrontal regions (i.e., orbitofrontal cortex and anterior cingu- late cortex) reliably perturbs conscious experience. Conversely, stimulation of anterolateral prefrontal sites, often con- sidered crucial in higher-order and global workspace theories of consciousness, seldom elicits any reportable alterations in consciousness. Furthermore, the wide variety of iES-elicited effects in the PFC (e.g., emotions, thoughts, and olfactory and visual hallucinations) exhibits no clear relation to the immediate environment. Therefore, there is no evidence for the kinds of alterations in ongoing perceptual experience that would be predicted by higher-order or global workspace theories. Nevertheless, effects in the orbitofrontal and anterior cingulate cortices suggest a specific role for these PFC subregions in supporting emotional aspects of conscious experience. Overall, this evidence presents a challenge for higher-order and global workspace theories, which commonly point to the PFC as the basis for con- scious perception based on correlative and possibly confounded information. (shrink)

The proof theory of many-valued systems has not been investigated to an extent comparable to the work done on axiomatizatbility of many-valued logics. Proof theory requires appropriate formalisms, such as sequent calculus, natural deduction, and tableaux for classical (and intuitionistic) logic. One particular method for systematically obtaining calculi for all finite-valued logics was invented independently by several researchers, with slight variations in design and presentation. The main aim of this report is to develop the proof theory of finite-valued first order (...) logics in a general way, and to present some of the more important results in this area. In Systems covered are the resolution calculus, sequent calculus, tableaux, and natural deduction. This report is actually a template, from which all results can be specialized to particular logics. (shrink)

In The Boundary Stones of Thought, Rumfitt defends classical logic against challenges from intuitionistic mathematics and vagueness, using a semantics of pre-topologies on possibilities, and a topological semantics on predicates, respectively. These semantics are suggestive but the characterizations of negation face difficulties that may undermine their usefulness in Rumfitt’s project.

Causal reasoning and game-theoretic reasoning are fundamental topics in artificial intelligence, among many other disciplines: this paper is concerned with their intersection. Despite their importance, a formal framework that supports both these forms of reasoning has, until now, been lacking. We offer a solution in the form of (structural) causal games, which can be seen as extending Pearl's causal hierarchy to the game-theoretic domain, or as extending Koller and Milch's multi-agent influence diagrams to the causal domain. We then consider three (...) key questions: i) How can the (causal) dependencies in games - either between variables, or between strategies - be modelled in a uniform, principled manner? ii) How may causal queries be computed in causal games, and what assumptions does this require? iii) How do causal games compare to existing formalisms? To address question i), we introduce mechanised games, which encode dependencies between agents' decision rules and the distributions governing the game. In response to question ii), we present definitions of predictions, interventions, and counterfactuals, and discuss the assumptions required for each. Regarding question iii), we describe correspondences between causal games and other formalisms, and explain how causal games can be used to answer queries that other causal or game-theoretic models do not support. Finally, we highlight possible applications of causal games, aided by an extensive open-source Python library. (shrink)

What we value, like, endorse, want, and prefer changes over the course of our lives. Richard Pettigrew presents a theory of rational decision making for agents who recognise that their values will change over time and whose decisions will affect those future times.

Feminist social theory and female body experience are the twin themes of Iris Marion Young's twelve outstanding essays written over the past decade and brought together here. Her contributions to social theory raise critical questions about women and citizenship, the relations of capitalism and women's oppression, and the differences between a feminist theory that emphasizes women's difference and one that assumes a gender-neutral humanity. Loosely following a phenomenological method of description, Young's essays on female embodiment discuss female movement, (...) pregnancy, clothing, and the breasted body. In an introduction that situates her work in the context of shifts in feminist theory and politics over the past decade, Young emphasizes the rootedness of her theorizing in a dedicated and seasoned political activism. (shrink)

Priest has provided a simple tableau calculus for Chellas's conditional logic Ck. We provide rules which, when added to Priest's system, result in tableau calculi for Chellas's CK and Lewis's VC. Completeness of these tableaux, however, relies on the cut rule.

Textbook on Gödel’s incompleteness theorems and computability theory, based on the Open Logic Project. Covers recursive function theory, arithmetization of syntax, the first and second incompleteness theorem, models of arithmetic, second-order logic, and the lambda calculus.

Effective altruism sounds so innocuous—who could possibly be opposed to doing good more effectively? Yet it has inspired significant backlash in recent years. This paper addresses some common misconceptions and argues that the core “beneficentric” ideas of effective altruism are both excellent and widely neglected. Reasonable people may disagree on details of implementation, but all should share the basic goals or values underlying effective altruism.

In this paper we explain Wittgenstein’s claim in a 1933 lecture that “aesthetics like psychoanalysis doesn’t explain anything away.” The discussions of aesthetics are distinctive: Wittgenstein gives a positive account of the relationship between aesthetics and psychoanalysis, as contrasted with psychology. And we follow not only his distinction between cause and reason, but also between hypothesis and representation, along with his use of the notion of ideals as facilitators of aesthetic discourse. We conclude that aesthetics, like psychoanalysis, preserves the verifying (...) phenomena in their fullness. (shrink)

This paper draws on the 'Fitting Attitudes' analysis of value to argue that we should take the concept of fittingness (rather than value) as our normative primitive. I will argue that the fittingness framework enhances the clarity and expressive power of our normative theorising. Along the way, we will see how the fittingness framework illuminates our understanding of various moral theories, and why it casts doubt on the Global Consequentialist idea that acts and (say) eye colours are normatively on a (...) par. We will see why even consequentialists, in taking rightness to be in some sense determined by goodness, should not think that rightness is conceptually reducible to goodness. Finally, I will use the fittingness framework to explicate the distinction between consequentialist and deontological theories, with particular attention to the contentious case of Rule Consequentialism. (shrink)

What is it about serial killers that grips our imaginations? They populate some of our most important literature and art, and to this day, Jack the Ripper intrigues us. In this paper, we examine this phenomenon, exploring the idea that serial killers in part represent something in us that, if not good, is at least admirable. To get at this, we have to peel off layers of other causes of our attraction, for our attraction to serial killing is complex (it (...) mixes with repulsion, too). For example, part of the attraction is curiosity associated with the pragmatic desire to understand serial killers. Another part is the allure of safe violence, the very same allure that causes us to slow down to look at traffic accidents and that makes movies like Saw box office gold. Once we are through the initial layers of attraction, we expose the one we are interested in. Humans are not really Homo sapiens (the wise human), but rather Homo oboediens (the rule‐following human), and these rules can become oppressive. Serial killers, properly sanitized, show us something, albeit in a twisted way, that we long for – a life unfettered by rules, a life where we can do exactly what we want. We close by noting the paradox that an actual serial killer is not free at all. (shrink)

Over almost a half-century, evidence law scholars and philosophers have contended with what have come to be called the “Proof Paradoxes.” In brief, the following sort of paradox arises: Factfinders in criminal and civil trials are charged with reaching a verdict if the evidence presented meets a particular standard of proof—beyond a reasonable doubt, in criminal cases, and preponderance of the evidence, in civil trials. It seems that purely statistical evidence can suffice for just such a level of certainty in (...) a variety of cases where our intuition is that it would nonetheless be wrong to convict the defendant, or find in favor of the plaintiff, on merely statistical evidence. So, we either have to convict with statistical evidence, in spite of an intuition that this is unsettling, or else explain what (dispositive) deficiency statistical evidence has. -/- Most scholars have tried to justify the resistance to relying on merely statistical evidence: by relying on epistemic deficiencies in this kind of evidence; by relying on court practice; and also by reference to the psychological literature. In fact, I argue, the epistemic deficiencies philosophers and legal scholars allege are suspect. And, I argue, while scholars often discuss unfairness to civil defendants, they ignore a long history of relying on statistical evidence in a variety of civil matters, including employment discrimination, toxic torts, and market share liability cases. Were the dominant arguments in the literature to prevail, it would extremely difficult for plaintiffs to recover in a variety of cases. -/- The various considerations I advance lead to the conclusion that when it comes to naked statistical evidence, philosophers and legal scholars who argue for its insufficiency have been caught with their pants down. (shrink)

The problem of closure for the traditional unstructured possible worlds model of attitudinal content is that it treats belief and other cognitive states as closed under entailment, despite apparent counterexamples showing that this is not a necessary property of such states. One solution to this problem, which has been proposed recently by several authors (Schaffer 2005; Yalcin 2018; Hoek forthcoming), is to restrict closure in an unstructured setting by treating propositional attitudes as question-sensitive. Here I argue that this line of (...) response is unsatisfying as it stands because the problem of closure is more general than is typically discussed. A version of the problem recurs for attitudes like wondering, entertaining, considering, and so on, which are directed at questions rather than propositions. For such questioning attitudes, the appeal to question-sensitivity is much less convincing as a solution to the problem of closure. (shrink)

Mind &Language, Volume 35, Issue 1, Page 90-114, February 2020.

There is too much that we do not know about COVID-19. The longer we take to find it out, the more lives will be lost. In this paper, we will defend a principle of risk parity: if it is permissible to expose some members of society (e.g. health workers or the economically vulnerable) to a certain level of ex ante risk in order to minimize overall harm from the virus, then it is permissible to expose fully informed volunteers to a (...) comparable level of risk in the context of promising research into the virus. We apply this principle to three examples of risky research: skipping animal trials for promising treatments, human challenge trials to speed up vaccine development, and low-dose controlled infection or “variolation.” We conclude that if volunteers, fully informed about the risks, are willing to help fight the pandemic by aiding promising research, there are strong moral reasons to gratefully accept their help. To refuse it would implicitly subject others to still graver risks. (shrink)

In Mind and World, John McDowell argues against the view that perceptual representation is non-conceptual. The central worry is that this view cannot offer any reasonable account of how perception bears rationally upon belief. I argue that this worry, though sensible, can be met, if we are clear that perceptual representation is, though non-conceptual, still in some sense 'assertoric': Perception, like belief, represents things as being thus and so.

Utilitarianism is often rejected on the grounds that it fails to respect the separateness of persons, instead treating people as mere “receptacles of value”. I develop several different versions of this objection, and argue that, despite their prima facie plausibility, they are all mistaken. Although there are crude forms of utilitarianism that run afoul of these objections, I advance a new form of the view—‘token-pluralistic utilitarianism’—that does not.

The effort of Fichte’s Foundations of the Entire Science of Knowledge is to ground the whole of the science in so called principles. This aim is a specific expression of the project of self-assurance of human being characterizing the important movement of modern metaphysics. The movement towards self-assurance even culminates here: it gets a form of showing human being as an entity founding itself and in totality with itself the whole of actuality. The foundation of science is therefore in this (...) Fichte’s work completely subordinated to the project of explicit self-constitution of human being based in practical-theoretical mastering of consciousness of its own ontological-ontical priority. (shrink)

There is consensus within the chemosciences that olfactory perception is of the molecular structure of chemical compounds, yet within philosophical theories of smell there is little agreement about the nature of smell. The paper critically assesses the current state of debate regarding smells within philosophy in the hopes of setting it upon firm scientific footing. The theories to be covered are: Naïve Realism, Hedonic Theories, Process Theory, Odor Theories, and non-Objectivist Theories. The aforementioned theories will be evaluated based on their (...) explanations of the (a) the olfactory quality of a smell, (b) smells as distal entities, and (c) our experience of smells as intentional objects. The paper concludes with a defense of Molecular Structure Theory that demonstrating its superiority in accounting for each of these three aspects of smell. (shrink)

According to certain normative theories in epistemology, rationality requires us to be logically omniscient. Yet this prescription clashes with our ordinary judgments of rationality. How should we resolve this tension? In this paper, I focus particularly on the logical omniscience requirement in Bayesian epistemology. Building on a key insight by Hacking :311–325, 1967), I develop a version of Bayesianism that permits logical ignorance. This includes: an account of the synchronic norms that govern a logically ignorant individual at any given time; (...) an account of how we reduce our logical ignorance by learning logical facts and how we should update our credences in response to such evidence; and an account of when logical ignorance is irrational and when it isn’t. At the end, I explain why the requirement of logical omniscience remains true of ideal agents with no computational, processing, or storage limitations. (shrink)

In this paper, we seek a reliabilist account of justified credence. Reliabilism about justified beliefs comes in two varieties: process reliabilism (Goldman, 1979, 2008) and indicator reliabilism (Alston, 1988, 2005). Existing accounts of reliabilism about justified credence comes in the same two varieties: Jeff Dunn (2015) proposes a version of process reliabilism, while Weng Hong Tang (2016) offers a version of indicator reliabilism. As we will see, both face the same objection. If they are right about what justification is, it (...) is mysterious why we care about justification, for neither of the accounts explains how justification is connected to anything of epistemic value. We will call this the Connection Problem. I begin by describing Dunn’s process reliabilism and Tang’s indicator reliabilism. I argue that, understood correctly, they are, in fact, extensionally equivalent. That is, Dunn and Tang reach the top of the same mountain, albeit by different routes. However, I argue that both face the Connection Problem. In response, I offer my own version of reliabilism, which is both process and indicator, and I argue that it solves that problem. Furthermore, I show that it is also extensionally equivalent to Dunn’s reliabilism and Tang’s. Thus, I reach the top of the same mountain as well. (shrink)

A textbook for modal and other intensional logics based on the Open Logic Project. It covers normal modal logics, relational semantics, axiomatic and tableaux proof systems, intuitionistic logic, and counterfactual conditionals.

An introductory textbook on metalogic. It covers naive set theory, first-order logic, sequent calculus and natural deduction, the completeness, compactness, and Löwenheim-Skolem theorems, Turing machines, and the undecidability of the halting problem and of first-order logic. The audience is undergraduate students with some background in formal logic.

We perceive smells as perduring complex entities within a distal array that might be conceived of as smellscapes. However, the philosophical orthodoxy of Odor Theories has been to deny that smells are perceived as having a distal location. Recent challenges have been mounted to Odor Theories’ veracity in handling the timescale of olfactory perception, how it individuates odors as a distal entities, and their claim that olfactory perception is not spatial. The paper does not aim to dispute these criticisms. Rather, (...) what will be shown is that Molecular Structure Theory, a refinement of Odor Theory, can be further developed to handle these challenges. The theory is further refined by focusing on distal perception that requires considering the perceptual object as mereologically complex persisting odor against a background scene conceived of as a smellscape. What will be offered is an expansion of Molecular Structure Theory to account for distal smell perception within natural environments. (shrink)